Początek trasy, Pałac Potockich i park pałacowy

Trasa zaczyna się na parkingu przy Urzędzie Miejskim w Krzeszowicach, a następnie biegnie przez park przy Pałacu Potockich w Krzeszowicach. Historia samego pałacu jest długa i ciekawa; dość wspomnieć, że w czasie okupacji to tam miał swoją rezydencję gubernator Hans Frank (oczywiście za swoją główną rezydencję obrał Wawel, ale w Krzeszowicach bywał nader często, a miejsce to było szczególnie lubiane przez jego rodzinę). Po wojnie mieścił się tu dom dziecka – jego wychowanką była między innymi Sława Przybylska. Po wybiegnięciu z parku kierujemy się w lewo i lekko, ale konsekwentnie do góry biegniemy wśród pól. Po 2,2 km od rozpoczęcia trasy skręcamy w prawo i dobiegamy do szlaku rowerowego (polna droga). Dość mocnym podbiegiem dobiegamy do Miękini, mijając po drodze zagubioną wśród pól kapliczkę z otaczającymi ją trzema wielkimi lipami.

Miękinia

Na szczycie podbiegu skręcamy w prawo i przebiegamy obok dawnego budynku dyrekcji kopalni porfiru w Miękini (Miękinia 198), w którym obecnie mieści się Placówka Opiekuńczo-Wychowawcza „Spokojna Przystań”. Mocno zbiegamy w dół i podążając szlakiem rowerowym, dobiegamy do głównej ulicy Miękini (ul. Miękińska), a po 300 metrach skręcamy w lewo i biegnąc ostro pod górę, mijamy wyrobisko dawnego kamieniołomu w Miękini. Wbiegamy do lasu i łagodną ścieżką podążamy szlakiem rowerowym. Od tego momentu przez 3 kilometry będzie cały czas w dół – łagodnie lub ostro. Po 6,2 km od początku trasy mijamy z prawej strony miejsce po dawnym cmentarzu cholerycznym, o czym informuje tabliczka, i grób Salomei Smółki z końca XVIII wieku. Tuż nad cmentarzem znajduje się Widynowa Skała, która jest jednym z dziesięciu największych kamieni na świecie! Jest ona składnikiem zlepieńca myślachowickiego o wymiarach 120 metrów długości i 20 metrów wysokości; jeden kamień! Po dwustu metrach z lewej strony mijamy przydrożny leśny krzyż morowy. Z lewej strony trasy rozpościera się przepiękny widok na leśną Dolinę Kamienic z płynącym jej dnem potokiem Kamienice. Chwilę później trasa opuszcza las, a my zbliżamy się do zabudowań wsi Filipowice.

Filipowice

Po 7,5 km od rozpoczęcia trasy zakręcamy pod katem  90 stopni w lewo, później za szlakiem rowerowym w prawo i dobiegamy do głównej ulicy w Filipowicach. Od tej chwili będzie mocno pod górę. Filipowice są miejscowością, która ma swój niepowtarzalny wiejsko-sielski klimat. Na ich obrzeżach możemy podziwiać stare zabudowania, bądź ich ruiny. Centrum wsi jest „przytulone” do skałek, co stwarza niepowtarzalny klimat tej jurajskiej wsi. Na rozdrożu pod przydrożnym krzyżem razem ze szlakiem rowerowym opuszczamy główną drogę i skręcamy w lewo, wbiegając po chwili do przepięknego bukowego lasu, i żegnamy Filipowice.

Psary – Ostra Góra

Cały czas podążając szlakiem rowerowym dobiegamy do Psar, a w ich centrum przy kaplicy pw. Świętego Krzyża skręcamy w ulicę Wiśniową i wbiegamy na ścieżkę dydaktyczną, którą – raz w górę, raz dół – podążamy w stronę Ostrej Góry. Nie opuszczając ścieżki dydaktycznej, przebiegamy przez główną drogę Ostrej Góry, a następnie skręcamy w lewo i biegnąc skrajem Rezerwatu Ostra Góra, przebiegamy obok ruin folwarku Ostra Góra z XIX wieku, zwanego popularnie Owczarnią. W tle widoczne są kolejne skałki. Od tego momentu będzie już tylko w dół lub po równym terenie.

Młoszowa

Cały czas biegnąc ścieżką dydaktyczną, dobiegamy do Młoszowej, w której warto zwrócić uwagę na Pałac Florkiewiczów. Odradzamy próbę wejścia na teren pałacu, ponieważ obecny właściciel terenu (czyli AGH) w osobie pana, który tam urzęduje, bardzo niechętnie widzi gości i straszy wezwaniem policji (ma rację, bo teren rzeczywiście jest prywatny). Samo założenie pałacowe zdecydowanie warte jest uwagi i nawet zza ogrodzenia warto mu się wnikliwie przyjrzeć.

W Młoszowej warto się zatrzymać w sklepie Lewiatan i coś przekąsić. Połowa trasy za nami.

Puszcza Dulowska

Po przekroczeniu drogi krajowej  79, wbiegamy do Puszczy Dulowskiej i podążając szlakiem rowerowym, na który wróciliśmy pod Pałacem Florkiewiczów w Młoszowej, biegniemy przed siebie. Trasa jest łatwa, lekka i przyjemna. Biegnie szutrami (początkowo) i asfaltem (później). Przede wszystkim jest znakomicie oznakowana i nie sposób się zgubić. Mijamy leśniczówkę, drogę u stóp zamku Tęczyn prowadzącą do Rudna, a po 30 kilometrach od rozpoczęcia biegu skręcamy przy leśnym parkingu przy skrzyżowaniu szlaków rowerowych i pieszych w lewo i biegniemy do Tenczynka.